Into the Wild

“Wat hebben we het toch moeilijk’’. Is iets wat we vaak horen op een sarcastische manier. Een buurman die dit post in een status op Facebook, erop volgend plaatst hij een foto met een biertje in zijn hand, ‘wat heeft hij het toch moeilijk’. Al denk ik ergens, dat hier wel een kern van waarheid in zit. Het is niet de bedoeling om hier een potje negatief te gaan zitten doen, maar ik vind het wel echt; we hebben het soms echt moeilijk. Ik zit op een bankje in een park in de buurt wanneer deze woorden me toestromen. Het wordt even teveel in mijn hoofd wanneer ik besluit een blokje om te lopen. Ik nestel me op een bankje en kijk naar een aantal tienerjongens dat aan het voetballen is. Ik neem mezelf voor; ik blijf net zolang zitten tot ik een lichtpuntje voel in mijn hart, een ‘’aha’’ momentje. Ik denk al een tijdje niet meer over de reden waarom ik hier zit na als me te binnen schiet dat in al die huizen die ik tegenover me zie, mensen wonen. Mensen. Allemaal met elkaar. Voortdurend rekening houden met elkaar, letterlijk met elkaar leven. Dat is nogal wat, gezien we allemaal maar kunnen denken voor 1, moeten we toch op de een of andere manier leven met meerdere. Waarom heeft Allah de mens als individu geschapen wanneer we genoodzaakt zijn met elkaar samen te leven. Ergens komt dan de drang bij me op om me net als in de film ‘’Into the Wild’’, te nestelen in de natuur. Geen gezeik, geen gezeur. Maar toevallig las ik vanochtend in de krant dat een 18 jarige jongen uit Amerika is overleden aan het hebben van diezelfde drang. Hij werd zo geïnspireerd door de film dat hij het zelfde is gaan doen als de hoofdpersoon. Dit liep niet goed af, laat ik dat maar niet doen dus.